Verzinken of het bekleeden van metalen met zink wordt bijna alleen op ijzer toegepast, om dit tegen roest te beveiligen (gegalvaniseerd ijzer). Men behandelt de voorwerpen met verdund zwavelzuur, waarin zich eenig teer of tinzout en kopervitriool bevindt, schuurt ze met zand, dompelt ze in eene oplossing van salmiak, droogt ze in een verwarmden oven en dompelt ze dan wederom warm in een sterk verhit zinkbad, hetwelk ter voorkoming van oxydatie met salmiak bedekt is. De verzinkte voorwerpen worden in water gelegd, afgeschuijerd en in zaagmeel afgedroogd. Zink beveiligt ijzer veel beter tegen roest dan tin.
Wanneer blik hier of daar het tin verloren heeft, roest het op die plek veel sneller dan indien er in het geheel geen tin voorhanden ware, want die beide metalen vormen eene keten, waarin het ijzer positief en het tin negatief electrisch is; zij ontleden het water, waarvan de zuurstof zich verbindt met het positieve element. Bij het verzinken van ijzer is de verhouding omgekeerd; hier is het zink positief en wordt alleen geoxydeerd, terwijl het blootgelegde ijzer onaangetast blijft. In de lucht strekt de beveiligende kracht van het zink zich uit over een afstand van 4—6 Ned. streep en onder water veel verder. Verzinkt ijzer bezigt men tot dakbedekking, regenpijpen, goten, bandijzer, telegraafdraden, ketens, spijkers, kanonskogels enz. Men kan het verzinkt ijzer daarna vertinnen, om het nog meer aan den invloed der verweering te onttrekken. Het omkleedsel wordt buigzamer, wanneer men eene legéring van gelijke deelen zink en tin gebruikt. Verzinkt ijzer kan geweld en gesmeed worden. Zie ook onder Galvanoplastiek.
