Titus Favius Vespasianus, Romeinsch keizer en oudste zoon van keizer Vespasianus, werd geboren in 41 na Chr. en tegelijk met Britannicus opgevoed aan het Hof van Nero. Hij bepaalde zich aanvankelijk bij het bekleeden van burgerlijke betrekkingen, maar verzuimde ook niet, als tribuun deel te nemen aan de oorlogen in Germanië en Brittanje.
Toen zijn vader in 67 naar Palaestina gezonden werd, om den opstand der Israëlieten te dempen, trok ook Titus derwaarts en bleef er als opperbevelhebber achter, toen eerstgenoemde in 69 het Joodsche land verliet om den keizerlijken troon te beklimmen. Titus veroverde en verwoestte Jerusalem, en nadat hij met zijn vader een schitterenden triomf gevierd had, zag hij zich tot mederegent benoemd.
In die betrekking maakte hij zich schuldig aan losbandigheid en zelfs aan wreedheid, maar hij vergoedde dit ruimschoots door de welwillendheid en zachtmoedigheid, waardoor hij zich onderscheidde, toen hij in 79, na den dood van Vespasianus, als alleenheerscher den troon beklom.
Van dien tijd af was het zijn grootste genot, aan anderen weldaden te bewijzen, en wanneer hij des avonds opmerkte, dat hij hierin niet geslaagd was, beschouwde hij den dag als verloren. Hij verwierf den naam van „lust en liefde van het menschelijk geslacht (amor et deliciae generis humani)”. Doch hij ondervond gedurende den tijd van zijn beheer ook velerlei rampen, welke hij intusschen zooveel mogelijk zocht te verzachten.
Immers door eene uitbarsting van den Vesuvius op den 24sten Augustus 79 werden de steden Herculanum en Pompeji onder de asch bedolven, — gedurende drie dagen en drie nachten woedde te Rome een hevige brand, en de pest sleepte er velen ten grave. Voorts vermelden wij van hem, dat hij ten gerieve des volks een groot badhuis stichtte, welks bouwvallen nu nog den naam dragen van „Baden van Titus”. Hij overleed den 13den September 81.
