Tarpeja was volgens de oud-Romeinsche sage eene dochter van Tarpejus, aan wien Romulus in den oorlog tegen de Sabijnen onder Titus Tatius het bevel over den burgt had toevertrouwd. Uit begeerte, de gouden armbanden en ringen der Sabijnen te bezitten, liet zij zich overhalen, eene poort der vesting voor den vijand te openen; doch in plaats van haar de beloofde belooning te geven, wierpen de Sabijnen hunne schilden op de verraderes, om haar daaronder te verpletteren. Tot gedachtenis aan dit feit verkreeg de westelijke helling van den berg, waarop de burgt zich verhief, den naam van Tarpejische Rots.
Na dien tijd werden verraders steeds van de Tarpejische Rots geworpen, en deze strafbepaling zien wij onder de Keizers vernieuwd. Thans heeft de Tarpejische Rots slechts een geringe hoogte.
