Tapia (Don Eugenio de), een verdienstelijk Spaansch schrijver, geboren te Avila in Oud-Castilië, studeerde te Toledo en Valladolid en vestigde zich te Madrid als advocaat. Gedurende den onafhankelijkheids-oorlog redigeerde hij eenige vaderlandlievende dagbladen en was met ijver in die rigting werkzaam. Na de restauratie van Ferdinand VII werd hij wegens zijne vrijzinnige gevoelens vervolgd, smachtte maanden lang in den kerker der Inquisitie, en werd daarop hoofdredacteur der officiële „Gaceta”. Onder de constitutionéle regéring van 1820 zag hij zich benoemd tot directeur der staatsdrukkerij en tot afgevaardigde naar de Cortes.
Door de nieuwe regéring in 1823 verbannen, nam hij de wijk naar Frankrijk, maar ontving in 1830 verlof, naar Madrid terug te keeren. Later aanvaardde hij de benoeming tot lid der wetgevende commissie en werd voorts directeur-generaal der studiën, directeur der Nationale bibliotheek en lid der Académie. Eindelijk legde hij al die betrekkingen neder en keerde tot het ambteloos leven terug. Hij overleed in 1868. Van zijne geschriften vermelden wij: „Poesias liricas, satiricas y dramaticas (1821,2 dln)”, — „Ensayos satiricos en prosa y verso (onder den pseudoniem Machuca)”, — het regtsgeleerde werk: „Elementos de jurisprudencia mercantil (1828, 15 dln; 2de druk, 1845, 20 dln)”, — en eene voortreffelijke „Historia de la civilisacion espanola (1840, 4 dln)”.
