Tann-Ratsamhausen (Vrijheer Ludwig Samson von und zu der), een Beijersch generaal, geboren den 18den junij 1815 te Darmstadt, trad in 1833 als luitenant in dienst bij de Beijersche artillerie, werd in 1840 geplaatst bij den generalen staf, zag zich in 1844 tot adjudant van den kroonprins Maximiliaan en kort daarop tot majoor bevorderd, trok in 1840 naar Sleeswijk-Holstein, waar hij in korten tijd de vrijwilligers organiseerde en zich door dapperheid onderscheidde, werd in 1849 chef van den generalen staf bij de divisie onder prins Eduard van Saksen-Altenburg en aanvaardde in Julij 1850 als kolonel de betrekking van chef van den generalen staf in het Sleeswijk-Holsteinsch leger.
Nadat hij in Beijeren was teruggekeerd, werd hij luitenant-kolonel en adjudant van koning Maximiliaan II en in 1860 luitenant-generaal en adjudant-generaal des Konings. In 1866 werd hij chef van den generalen staf van prins Karel, sloot te Olmütz met Oostenrijk de conventie van 14 Junij en bestuurde de krijgsverrigtingen der Beijerschen in die maand. Van den ongelukkigen afloop van dien oorlog werd door de Ultramontaansche pers inzonderheid de schuld gegeven aan zu der Tann, zoodat hij door eene aanklagt tegen den „Volksbote” een einde moest maken aan dien laster. Hij bleef ook na dien tijd adjudant-generaal van den Koning en divisiekommandant, en zag zich in 1869 bevorderd tot generaal der infanterie en bevelhebber van het eerste Beijersche korps. Aan het hoofd van dit laatste onderscheidde hij zich bij Wörth, Beaumont en Sédan, werd chef eener legerafdeeling, behaalde den 11den October 1870 bij Orleans eene overwinning, bezette deze stad, trok, na dapperen tegenstand tegen de overmagtige Fransche troepen bij Coulmiers, den 9den November naar het noorden terug, streed van 2 tot 10 December onder den Groothertog van Mecklenburg in onderscheidene bloedige gevechten bij Orléans en begaf zich tegen het einde van December naar het leger vóór Parijs. Thans bevindt hij zich weder aan het hoofd van het eerste Beijersche korps.
