Steinmetz (Karl Friedrieh von), een Pruissisch generaal-veldmaarschalk, geboren den 27sten December 1796 te Eisenach, ontving zijne opvoeding op de militaire school, werd in 1813 luitenant, nam in dat en het volgende jaar deel aan verschillende gevechten, werd bij herhaling gewond en verwierf het Ijzeren Kruis. Weldra klom hij op en werd in 1839 majoor. Gedurende den barricadenoorlog te Berlijn (18 Maart 1848) voerde hij bevel over het tweede regiment infanterie en vertrok daarmede naar Sleeswijk, doch werd in October van dat jaar kommandant van Brandenburg. In 1851 werd hij kolonel, in 1854 kommandant van Magdeburg en generaalmajoor, in 1858 luitenant-generaal en in 1862 generaal en chef van het 2de korps, in 1864 van het de korps en generaal der infanterie.
Aan het hoofd van laatstgenoemd korps behaalde hij den 27sten Junij 1866 de overwinning bij Nachod, den 28sten bij Skalitz en den 29sten bij Schweinsschadel en veroverde 2 Oostenrijksche vaandels, 3 standaarden, 11 stukken geschut en omstreeks 6000 gevangenen. Hij werd beloond met de Orde van den Zwarten Adelaar en met eene dotatie, en in 1867 afgevaardigd naar den Duitschen Rijksdag. In 1870 zag hij zich belast met het opperkommando van de eerste armee, doch kwam wegens zijn eigenzinnig karakter gedurig in botsing met den aanvoerder van de tweede armee over kwartieren en marschrouten en met von Moltke over de operatiën van zijne armee, welke hij in strijd met den wil van dezen uitstelde, zoodat den 6den Augustus het gevecht van Spicheren plaats greep, waardoor het oorspronkelijk plan van von Moltke verijdeld werd. In den slag bij Gravelotte opereerde hij zoo onhandig, dat de overwinning bijkans aan de Duitschers was ontglipt. Dientengevolge werd Steinmetz van zijn kommando ontheven en onder de bevelen geplaatst van prins Friedrich Karl, en daar hij zich in deze betrekking ook niet wilde voegen, zond men hem als gouverneur-generaal naar de provinciën Posen en Silézië. Bij herhaling vroeg hij zijn ontslag, hetwelk hem echter niet werd verleend zonder dat de Koning hem wegens langdurige dienst tot veldmaarschalk-generaal benoemde. Daarop woonde hij te Görlitz in Neder-Silézië, en overleed den 4den Augustus 1877 te Bad Landeck.
