Sequentia zijn lofliederen in het oude kerkgezang, alzoo genoemd, omdat zij in het „graduale” op het „Halleluja” volgen (sequi). Aanvankelijk waren zij herhalingen der melodie met de laatste lettergreep van het „Halleluja”, en daar men vervolgens hiertoe een proza-tekst bezigde, werden zij ook wel „proza’s” genoemd. Thans heeft men in de R. Katholieke Kerk slechts 5 sequentia, namelijk: „Victimae paschalis laudes (uit de 11de eeuw)”, — „Veni sancte spiritus (naar men wil van Robert, koning van Frankrijk)”, — „Lauda Sion salvatorem (van Thomas van Aquino, ✝ 1274)”, — „Stabat mater (van Jacoponus, ✝ 1306)”, — en „Dies irae (van Thomas van Celano, (✝ 1250)”.
Onderscheidene „sequentia” zijn omgewerkt en ook in Protestantsche gezangboeken opgenomen. Een verzameling van oude „sequentia” is uitgegeven door Kehrein (1873), en men heeft van Bartsch: „Die lateinische Sequenzen des Mittelalters (1868)”.
