Federico Sclopis de Salerano (graaf), een Italiaansch regtsgeleerde en geschiedschrijver, geboren te Turijn in 1798, zag na het voleindigen zijner studiën zich geplaatst bij het ministérie van Binnenlandsche Zaken. Wegens zijne wetenschappelijke werken erlangde hij eerlang zitting in de Académie van Wetenschappen te Turijn. Zijne voornaamste geschriften zijn: „Storia dell antica legislazione in Piemonte (1833)” en „Storia della legislazione italiana (1840-1857, 3 dln; 2de druk 1863)”. Hij werd lid van het Hooggeregtshof, in 1847 president der commissie voor de censuur, alsmede van de commissie tot het ontwerpen eener wet op de drukpers, en belastte zich in 1848 met de portefeuille van Justitie in het ministérie Balbo.
Ook als staatsman betoonde hij de kalmte en bezadigdheid, waardoor zijne geschriften zich onderscheiden. Na de aftreding van genoemd ministérie bleef hij eerst als afgevaardigde naar het Parlement, toen als senator werkzaam, werd in 1860 minister van Staat en voerde van 1861 tot 1864 den presidialen hamer. In 1869 werd hij lid van het Fransche Instituut, in 1871 was hij vertegenwoordiger van Italië in het scheidsgeregt over de Alabamakwestie, en overleed den 8sten Maart 1878. Van zijne overige geschriften vermelden wij nog: Le relazioni politiche tra la dinastia di Savoia ed il governo britannico dal 1240 al 1815 (1853)”, — en „Sull’ autorità gindiziaria (1842)”.
