Salmeron y Alonso (Don Nicolas), een Spaansch staatsman, geboren in 1838 te Alhama lo Seco in de provincie Ahueria, studeerde te Granada en te Madrid in de regten en wijsbegeerte, werd eerst assistent in de faculteit der wijsbegeerte en letterkunde, vervolgens aan het instituut San Isodoro aldaar en voorzag door privaat onderwijs in zijne behoeften. Op staatkundig gebied omhelsde hij van den beginne af de partij der republikeinen, behoorde van 1860 tot 1862 tot de redactie van „La Discusion”, — daarna tot die der „Democracia” van Castelar, en werd in 1865 lid van het democratisch-republikeinsch comité te Madrid. In 1868 werd hij als zamenzweerder in hechtenis genomen en smachtte 5 maanden in de gevangenis; doch na de September-omwenteling werd hij lid van het Voorloopig Bewind te Madrid, maar niet van de Cortes. Eerst in 1871 verkreeg hij er een zetel en trad er aanstonds op als een uitstekend redenaar der republikeinsche partij.
In 1873, nadat Amadeus de kroon had nedergelegd, aanvaardde hij onder het voorzitterschap van Figuéras de portefeuille van Justitie, en den 18den Julij van dat jaar werd hij, als hoofd der Intransigenten, president der uitvoerende magt. Hij was echter niet bestand tegen de woelingen der Internationalen in het zuiden en der Carlisten in het noorden des lands, zoodat hij, omdat de Cortes de doodstraf in de krijgsartikelen opnamen, den 8sten September het bewind nederlegde. Hij werd nu weder voorzitter der Cortes in de plaats van Castelar, die de door hem neêrgelegde betrekking aanvaardde. Toen hij voorts in Januarij 1874 aan het hoofd der Intransigenten Castelar ten val zocht te brengen, werd hij met Castelar door den staatsstreek van generaal Pama ter zijde geschoven, waarna hij tot het ambteloos leven terugkeerde.
