Rovigo, eene Italiaansche provincie op Venetiaansch grondgebied, ligt aan de Adriatische Zee en is voor ’t overige omgeven door de provinciën Ferrara, Verona, Mantua, Padua en Venetië. Zij telt op 36,1 geogr. mijl ruim 200000 inwoners. De bodem bestaat er uit vlakke alluviale gronden, die flaauw afhellen naar de zee en van de Po en de Etsch (Adigo) en van onderscheidene kanalen doorsneden zijn, terwijl zich hier en daar groote moerassen bevinden, die er het klimaat ongezond maken.
Door bedijking der rivieren heeft men er de waarde van den grond aanmerkelijk verhoogd. De voornaamste voortbrengselen zijn er: maïs, graan, rijst, hennep, wijn en moerbeziënboomen.
De evenzoo genoemde hoofdstad, aan den Naviglio Adigetto en aan den spoorweg van Padua naar Bologna, door slechts gedeeltelijk gesloopte ringmuren omgeven, prijkt met een ouden burgt, met een Venetiaanschen klokketoren, met een onvoltooiden dom, met eene koepelkerk, met een stadhuis, alwaar zich eene verzameling van schilderijen bevindt, en met 2 schouwburgen. Zij is de zetel van een prefect, van een bisschop (van Adria), van een geregtshof en van eene Kamer van Koophandel, en heeft een gymnasium, een bisschoppelijk seminarium met eene bibliotheek, eene technische school, eene académie van wetenschappen met eene boekerij (60000 deelen), onderscheidene inrigtingen van weldadigheid en omstreeks 11000 inwoners, die zich met landbouw, wol- en zijdespinnerij, verwerp, graanhandel enz. bezighouden.
