Pisidië, een landschap in het zuiden van Klein-Azië, was onder de heerschappij der Perzen met het oostelijk aangrenzend Lycaonië tot ééne landvoogdij, later met Pamphylië vereenigd en vormde eerst onder Constantijn de Groote eene zelfstandige provincie.
Zij grensde in het oosten aan Isaurië en Cilicië, in het zuiden aan Pamphylië, in het westen aan Lycië, Carië en Phrygië, terwijl men de grenzen in het noorden moeijelijk kan bepalen, daar het noordelijk gedeelte ook weleens tot Phrygië gerekend werd. Van een hoofdtak van den Taurus aldaar stroomen de rivieren Catarrhactes, Cestrus, Eurymedon en Melas door Pisidië en Pamphylië naar zee, en in het noorden van dit gewest liggen groote zoute meren. De Pisidiërs behoorden noch tot den Semietischen, noch tot den Arischen stam, maar vormden een dapper en vrijheidlievend bergvolk. Thans zijn in deze bergachtige landstreek, deel uitmakend van de liwa's Takké en Hamid in het ejaleet Konia, de roofzuchtige Karamanen gevestigd.
