Don Salustiano de OIozaga, een Spaansch staatsman, geboren in 1803 te Logrono, nam aldaar in 1831 als advocaat deel aan eene zamenzwering tegen Ferdinand VII, zoodat hij de wijk moest nemen naar Frankrijk. Na den dood van Ferdinand (1833) verscheen hij aanstonds te Madrid, werd tot lid der Cortes gekozen en onderscheidde zich weldra door zijne talenten als redenaar en door zijn ijver en wispelturigheid op staatkundig gebied. Nadat hij eenige malen van partij veranderd was, schaarde hij zich aan de zijde van koningin Christina en werd haar verklaarde gunsteling. In 1840 werd hij gezant te Parijs, maar in 1863 teruggeroepen naar Madrid om een nieuw ministérie te vormen.
Van den beginne af aan lag hij echter overhoop met de Moderados en de Hofpartij, die bij Narvaëz en Serrano steun zochten, en daar hij ook door de Progressisten met wantrouwen bejegend werd, moest OIozaga na eene vruchtelooze ontbinding der Cortes uit vrees voor een regterlijk vonnis eerst de vlugt nemen naar Portugal, toen naar Engeland en eindelijk naar Frankrijk. Toen hij het in 1846 waagde naar Spanje terug te keeren, werd hij terstond in hechtenis genomen en eerst op vrije voeten gesteld na zijne belofte, dat hij zich buiten ’s lands zou begeven. Hij vertrok weder naar Parijs, maar werd reeds in 1847 teruggeroepen naar Madrid om zitting te nemen in de Kamer van Afgevaardigden. Hier schaarde hij zich aan de zijde der Progressisten, hielp in 1855 de nieuwe constitutie tot stand brengen en ging wederom als gezant naar Parijs. In 1865 beroofde de tegen-omwenteling van O'Donnell hem van die betrekking, maar hij bevorderde nu uit Frankrijk zooveel mogelijk den val van koningin Isabella, waarna het Voorloopig Bewind hem in December 1868 weder tot gevolmagtigde aan het Fransche Hof benoemde.
Terwijl hij als lid der Cortes zich een voorstander verklaarde van eene conservatieve grondwet, beijverde hij zich te Parijs, om aan Spanje een koning te bezorgen naar den zin van Napoleon III. Intusschen bevorderde hij in 1870 ook de candidatuur van den prins von Hohenzollern en erkende in September van dat jaar de Fransche Republiek, waarvoor hij in schijn ter verantwoording geroepen werd. Men liet hem echter zijne betrekking behouden, daar hij elke regéringsverandering in Spanje even goed erkende als in Frankrijk. Hij overleed in Enghien bij Parijs den 26sten September 1873.
