Mengtse of de leeraar Meng, in het Latijn Mencius, een Chineesch zedeleeraar, werd geboren in 371 vóór Chr. in de tegenwoordige provincie Sjantong, bekleedde vele jaren het ambt van raadsheer aan het Hof van prins Seoeën in Tse, was ook in andere Staten in dergelijke betrekkingen werkzaam, en keerde eindelijk naar zijn vaderland terug, om een stelsel te verkondigen en aanhangers te verwerven. Men meldt, dat hij den ouderdom van 84 jaren bereikt heeft. Zijne leer heeft hoofdzakelijk betrekking op twee belangrijke aangelegenheden, namelijk op de verhouding van den regent tot de geregeerden en op des menschen zedelijken aard. Ten opzigte van de eerste is zijne hoofdstelling: Het volk is in den Staat het gewigtigste bestanddeel, daarop volgt in rang het rijk, en eerst in de derde plaats de vorst.
Hij neemt tyrannenmoord in bescherming op dezelfde gronden, welke Milton 2000 jaren later aanvoerde. Op zedelijk gebied onderstelt hij de oorspronkelijke deugdelijkheid van ’s menschen aard en komt evenzeer in verzet tegen de wijsbegeerte van het egoïsmus, door Jang-tsjoe voorgestaan, als tegen de algemeene, volkomen gelijke menschenliefde, door Mihtse gepredikt, omdat deze in strijd is met de veel inniger liefde, welke men aan zijne ouders betoonen moet. Zijne leer werd door zijne volgelingen in den vorm van gesprekken in: „Het volk van Mengtse” opgeteekend, en dit laatste is in verschillende talen overgebragt, o. a. in het Fransch door Pauthier (1841).
