Lindeberg (Anders), een Zweedsch dichter en romanschrijver, geboren te Stokholm den 8sten November 1789, nam in 1808 deel aan den oorlog tegen Rusland en in 1813 en 1814 aan de veldtogten in Noorwegen en Duitschland, en vroeg in 1825 als kapitein zijn ontslag. Daarna legde hij zich met ijver toe op de letterkunde, schreef eenige omvangrijke gedichten en de romans: „Junker Carl (1847, 3 dln)” en „Halfbrodern (1848)”, terwijl hij reeds sedert 1821 verbonden was aan de redactie van verschillende dagbladen. Wegens een zijner geschriften werd hij van majesteitsschennis beschuldigd, in de gevangenis geworpen en ter dood veroordeeld. Men was echter geenszins voornemens om dit vonnis ten uitvoer te brengen, maar wilde hem slechts het stilzwijgen opleggen.
Daarom spoorde men hem aan om zich met verzoek om genade tot den Koning te wenden. Hiertoe echter was hij niet te bewegen; integendeel, hij verzocht, dat het vonnis op zijn verjaardag mogt worden voltrokken, zoodat de Koning door het verleenen van eene algemeene amnestie aan staatkundige overtreders een einde moest maken aan de zaak. Daarna stichtte hij te Stokholm een schouwburg, maar toen hij deze aan zijne schuldeischers moest afstaan, keerde hij terug tot de journalistiek, en bleef hieraan getrouw tot aan zijn sterven, op den 18den December 1849. Van zijne talrijke geschriften van staatkundigen inhoud noemen wij: „Sverige 1809 och 1832 (1832, 3de druk 1833)”, — en „Bidrag till Sveriges historia feter den 10 November 1810 (1839, 2 dln)”.
