Libertijnen noemde men inzonderheid de tegenstanders van den zoo onverdraagzamen Calvijn te Genève, tegen welke laatstgenoemde zijne: „Instructio adversus fanaticam et furiosam sectam Libertinorum" in het licht gaf. Deze Libertijnen of vrijheidsvrienden vormden de eigenlijke onafhankelijkheidspartij in Genève en zijn door hem opzettelijk of onwillekeurig verward met gelijknamige uitgewekenen, uit Vlaanderen afkomstig. Aan het hoofd van deze laatsten bevonden zich Antonius Pockesius, Gerardus Ruffus en Quintinus, en zij werden begunstigd door Margaretha, koningin van Navarra.
Volgens hunne meening werd alles onmiddellijk door God in ’s menschen hart gewerkt, zoodat er geene sprake kon zijn van zedelijke verantwoordelijkheid, en bestond de godsdienst in eene geestelijke vereeniging met het Opperwezen, waarbij de zoodanigen, die zich daarin mogten verheugen, vrijelijk naar hunne lusten en begeerlijkheden konden leven. Zulk een zedeloos gedrag bestempelt men ook nu nog met den naam van libertinage.
