Leszmann (Daniël), een Duitsch romanschrijver en novellist, geboren te Soldin in de Neumark den 18den Januarij 1794, bezocht het gymnasium te Berlijn en studeerde aldaar in de geneeskunde. In 1813 trad hij als vrijwilliger in Pruissische dienst, werd bij Lützen gewond en ontving in 1815 eene betrekking bij de veldlazareths. Zoodoende vertoefde hij geruimen tijd te Parijs. Na het sluiten van den vrede zette hij zijne studiën voort te Berlijn, maar vertrok in 1819 naar Weenen, waar hij huisonderwijzer werd bij graaf O'Donnell, met wien hij vervolgens op reis ging. naar Italië en Hongarije.
In dien tijd hield hij zich vooral bezig met het beoefenen der geschiedenis. Nadat hij in 1824 naar Berlijn was teruggekeerd, trad hij als dichter en schrijver op. Hij leverde: „Venus Amathusia (1824)”, — en „Gedichte (1830)”, doch zijne: „Novellen (1828—1829)”, — „Luise von Halling, Briefe aus Südspanien (1827, 2 dln)”, — „Biographische Gemälde (1829—1830, 2 dln)”, — en „Wanderbuch eines Schwermüthigen (1831— 1832)” vonden veel meer bijval. Op den 1sten September 1831 aanvaardde hij in opgeruimde stemming eene voetreis naar Leipzig, doch op den 8sten van die maand vond men hem opgehangen in de nabijheid van Wittenberg. Alle nasporingen hebben tot niets anders geleid dan tot een raadselachtig vermoeden van zelfmoord. Uit zijne nalatenschap verscheen nog: „Die Heidenmühle (1833, 2 dln)”.
