Hij was de opvoeder, van Lodewijk XIV, een sceptisch wjjsgeer, die, in weerwil van zjjne grondige en uitgebreide geleerdheid, geen hooger beginsel had, dan dat’s menschen leven een kluchtspel en alle deugd eene hersenschim was, werd geboren te Parjjs in 1588 en aanvaardde, na het voleindigen zjjner studiën, de in zjjn geslacht erfeljjke betrekking van substituutprocureur-generaal bjj het Parlement, doch legde haar, uit lust tot voortgezette oefening, weldra neder.
Eerst op 50-jarigen leeftjjd trad hjj op als schrijver en trok de opmerkzaamheid van Richelieu tot zich door zjjn werk: „De l’instruction de M. Ie Dauphin (1640)”. Hjj werd lid van de Académie en opvoeder van den hertog van Anjou (later hertog van Orleans) en vervolgens — in weerwil van den aanvankeljjken tegenstand der Koningin-Moeder — van den Dauphjjn, later koning Lodewijk XIV. Toen deze in het huweljjk was getreden, belastte men Lamothe-le-Vayer met de opleiding van ’s Konings jongsten broeder.
Voorts werd hjj staatsraad en overleed in 1672.
Zjjn belangrijkst geschrift is: „Cinq dialogues, faits a l’imitation des anciens par Horatius Tubero (1606; 2de druk 1716, 2 dln)”, en door een aantal fraajje historische geschriften verwierf hjj den naam van „Fransche Plutarchus". Zijne „Oeuvres” verschenen in 1756—1759 in 7 deelen.
