Dualis, afkomstig van het Latijnsche duo (twee), noemt men in de spraakkunst dien vorm, welke aanwijst, dat van 2 personen of zaken gesproken wordt. Die vorm gaat echter langzamerhand verloren in de pluralis of het meervoud, hetwelk eene onbepaalde hoeveelheid van personen of zaken aanduidt. Alleen in die talen, welk zich nog steeds door een grooten rijkdom van vormen onderscheiden, zooals het Sanskriet, het oud-Grieksch en het oud-Arabisch, vindt men den volkomen dualis, zoowel bij het naamwoord als bij het werkwoord, en in het Hebreeuwsch vindt men haar alleen bij het naamwoord en wel bepaaldelijk bij die, welke door de natuur verordende paren aanwijzen, zooals oogen, handen enz.
Onder de Germaansche talen onderscheidt zich alleen het Gothisch door een dualis. In het Latijn heeft men haar alleen bij de woorden duo en ambo.
