Een wiskundige en wijsgeer, werd geboren te Leipzig den 16den Augustus 1802, bezocht na eene zorgvuldige voorbereiding de universiteit zijner geboortestad en wijdde zich aldaar aan de beoefening der wijsbegeerte.
In 1824 vestigde hij er zich als privaatdocent en werd er in 1826 buitengewoon en in 1827 gewoon hoogleeraar. In 1846, op het 2de eeuwfeest der geboorte van Leibnitz, legde hij mede den grondslag voor het Koninklijk Saksisch genootschap van wetenschappen. Als ijverig beoefenaar der wijsbegeerte bestudeerde hij de werken van Kant en Herbart en zocht de gestrengheid der wiskunde toe te passen op de philosophie. De uitkomsten van zijn onderzoek deelde hij mede in zijne „Beitrage zur Orientirung über Herbart’s System der Philosophie (1834)”, — in zijne „Neue Darstellung der Logik (1836, nieuwe uitgave 1863)”, — in zijne „Grundlehre der Religionsphilosophie (1840)”, in zijne „Empirische Psychologie (1842)”, — en in de „Erste Grundlehre der mathematischen Psychologie (1850)”. Daarenboven heeft hij een aantal andere werken, alsmede vele opstellen voor tijdschriften geschreven.
