Dräseke (Johan Heinrich Bernhard), een uitstekend Duitsch kanselredenaar, geboren te Brunswijk den 18den Januarij 1774,studeerde aldaar aan het Carolinum en wijdde zich vervolgens te Helmstädt aan de godgeleerdheid.
Nadat hij voorts te Mölln, Ratzeburg en Bremen als godsdienstleeraar was werkzaam geweest, zag hij zich in 1832 beroepen tot eersten predikant in den dom te Maagdenburg, alsmede tot superintendent-generaal der provincie Saksen en tot Evangelisch bisschop. Wegens ondervonden tegenstand vroeg en verkreeg hij in 1843 zijn ontslag en vestigde zich te Potsdam, waar hij nu en dan voor de Koninklijke familie predikte, en den 8sten December 1849 overleed. Van de door hem uitgegevene werken, noemen wij: „Predigten für denkende Verehrer Jesu (1804-1812, 5 dln, 5de uitgave 1836, 2 dln)”, — „Glaube, Liebe und Hoffnung (1813, 6de uitgave 1834)”, — en „Deutschlands Wiedergeburt, eine Reihe evangelische Reden (1814, 3 dln, 1818, 2 dln)”. Zijne leerredenen onderscheiden zich door grooten rijkdom van denkbeelden, door wegslepende geestigheid en door sierlijkheid van taal.
