Desertie, afkomstig van het Latijnsche woord desertio (het verlaten), noemt men het bedrijf van een soldaat, die zonder verlof de dienst verlaat, In ouden tijd werd zulk een misdrijf met den dood geboet, doch in de middeleeuwen hebben wel eens geheele benden, vooral bij gebreke van soldij, zich straffeloos aan de dienst onttrokken. In de voorgaande eeuw kwam desertie onder aangeworvene soldaten dikwerf voor en werd doorgaans met spitsroeden-loopen gestraft, terwijl in de vestingen geladene kanonnen gereed stonden om aanstonds het sein te geven, zoodra er desertie plaats had.
Thans is zij eene zeldzaamheid, daar de gelegenheid om elders beter teregt te komen bij de tegenwoordige inrigting der legers zeer verminderd is. — In regten geeft men den naam van desertie ook aan een opzettelijk verlaten van een der echtgenooten, om hierdoor de huwelijksgemeenschap op te heffen (zie onder Huwelijk).
