(Georges), een van de bloeddorstigste monsters der groote Fransche omwenteling, werd geboren in 1756 te Orsay in Auvergne. Bij het uitbarsten der revolutie was hij advocaat te Clermont, en hij juichte haar met geestdrift toe. In 1790 werd hij voorzitter van het geregtshof te Clermont, en in het volgende jaar door het departement Puy de Dôme afgevaardigd naar de Nationale Vergadering. Hier stemde hij vóór den dood des Konings en voegde zich, schoon aanvankelijk tot de Girondijnen gerekend, bij de Bergpartij, zoodat hij een vriend werd van Robespierre.
Als lid van het Comité de Salut Public nam hij deel aan de expeditie naar Lyon; nadat deze stad ingenomen was, liet hij zijn zetel plaatsen op het plein Bellecour, alwaar hij de aanzienlijkste huizen aan de verwoesting prijs gaf en een groot aantal burgers voor zijne oogen deed onthalzen. Na zijn terugkeer te Parijs en als lid der Nationale Conventie kende zijn dweepzieke bloeddorst geene verzadiging, en de revolutionaire regtbank werkte naar zijn gevoelen veel te traag. Na den val van Robespierre in hechtenis genomen, werd hij eerst door de Jacobijnen bevrijd, doch toen de soldaten der Nationale Conventie het stadhuis bestormden, wilde hij zich met een dolk om het leven brengen. Dit mislukte, en hij werd met Robespierre, St. Just en anderen onder daverend volksgejuich op den 28sten Julij 1794 geguillotineerd. Couthon bezat een zeer gebrekkig ligchaam: zijne beide beenen waren lam, zoodat hij van zijn stoel niet kon opstaan. Hij was bekend als een wegslepend redenaar.
