Casablanca (François Xavier, graaf van), een Fransch staatsman, werd geboren te Nizza in 1796, studeerde in de regten en werd advocaat in het Hof van Appèl te Bastia.
In 1836 werd hij door het departement Bouches du Rhône afgevaardigd naar de Kamer van Gedeputeerden, waar hij als een bloedverwant der Bonaparte’s zich op de banken der oppositie plaatste, en in 1848 was hij één der 5 plaatsvervangers, door Corsica voor de Nationale Vergadering gekozen. Hier werd hij lid van het Comité van Marine, gedroeg zich aanvankelijk als een gematigd republikein en nam later als Bonapartist plaats in het centrum. In het kabinet van 26 October 1851 werd hij minister van Koophandel en Landbouw en 4 weken later van Financiën.
Hij schonk zijne goedkeuring aan den staatsstreek van 2 December, werd lid van de consultatieve commissie en bij de wijziging van het Ministérie den 22sten Januarij 1852 ministerpresident zonder portefeuille. In Julij 1852 zag hij zich in den gravenstand opgenomen en vervolgens benoemd tot lid van den Senaat, waar hij voorzeker in 1870 niet de minst ijverige was, om den oorlog met Pruissen toe te juichen.
