Carutti di Cantogno (Domenico), een Italiaansch Staatsman, werd geboren den 164en November 1821, studeerde in de regtsgeleerdheid en in de letteren en gaf reeds vroeg verhalen uit („Delfina”, „Massimo”, „Altier Edoardo” enz.).
Met dichterlijke geestdrift schreef hij een nationaal treurspel, „Velinda” genaamd, dat in den Koninklijken Schouwburg te Turijn werd opgevoerd. Het verwierf den lof van Mccolini en Pellico, maar niet van het publiek wegens de onvoldoende ontwikkeling der karakters. In 1849 zond hij een dichtbundel in het licht onder den naam „Addio”, en bij het aanbreken van den dageraad der Italiaansche vrijheid wijdde hij zich aan de geschiedenis en staatkunde en werd medewerker aan de „Concordia” (1848). In 1849 werd hij onder Gioberti attaché bij het ministérie van Buitenlandsche Zaken en in 1850 vice-secretaris, terwijl hij steeds artikelen leverde in de „Rivista italiana”. In 1852 schreef hij „Dei principii del governo libero” en werd in 1853 chef eener afdeeling, in 1855 voorzitter der directie van de Itilaansche Zaken, en in 1857 lid van de Académie te Turijn en secretaris van het Consiglio contenzioso diplomatico, waarna hij in 1858 met eene zending naar Londen werd belast. In 1860 zag hij zich benoemd tot lid van het Parlement, en in 1862 werd hij ministerresident en in 1864 buitengewoon Italiaansch gezant te ’s Hage. Hij bekleedde die betrekking tot in 1869 en werd toen benoemd tot staatsraad.
