Arundel (Thomas, graaf van), een zoon van hertog Philippus van Norfolk, zond in den aanvang der 17de eeuw William Petty naar de Levant, om er oude handschriften en kunstgewrochten op te sporen. Deze keerde in 1627 terug met een kostbaren schat, die tot versiering van het huis en van het park werd bestemd. Er waren namelijk 37 standbeelden, 128 borstbeelden en 250 opschriften, benevens een groot aantal gesneden steenen, sarcophagen, altaren, brokken van beeldhouwwerken enz. John Selden heeft er eene beschrijving van gegeven onder den titel van „Marmora Arundeliana“ (1628).
Deze verzameling werd in den burgeroorlog onder de regering van Karel I verstrooid, doch later zooveel mogelijk weder bijeengebragt en door den kleinzoon van graaf Arundel, Hendrik Howard, aan de universiteit te Oxford geschonken. Daarin beslaat de tafel van Paros eene eerste plaats, naardien haar marmer eene kroniek der Grieksche geschiedenis bevat. Joseph Robertson heeft echter in 1753 de waarheid van die kroniek op degelijke gronden bestreden. Zij loopt van Cecrops tot aan den archon Diognetus, maar de tafel is in Engeland sterk beschadigd, zoodat het laatste gedeelte dier tijdrekening ontbreekt.
