collocatie

betekenis & definitie

collocatie - Zelfstandignaamwoord
1. (taalkunde) min of meer vaste combinatie van woorden
♢ Het is met name moeilijk om de woordvolgorde van een dergelijke collocatie te wijzigen zonder meteen ook het idiomatische karakter ervan aan te tasten.
2. (juridisch) aanwijzing van de volgorde van schuldeisers
♢ Liever dan een verzoek tot collocatie van een schuldenaar mede te ondertekenen, hoopte Petrus Lemmens in 1789 op een andere manier een financieel geschil op te lossen.
3. (juridisch) juridisch afgedwongen opname in een psychiatrische inrichting
♢ De wet op de collocatie wordt toegepast zonder dat er sprake moet zijn van een misdrijf.

Woordherkomst
afgeleid van het Latijnse locus (plaats) ('collocatio' = samenplaatsen) met het voorvoegsel col-
afgeleid van het Franse collocation (met het voorvoegsel col-)
Naamwoord van handeling van colloqueren met het achtervoegsel -atie

Verwante begrippen
[1] combinatoriek
Zie ook
colocatie