Metaphysische leer van het zijn, van de substantie of het diepste wezen der dingen, afgezien van hunne empirisch kenbare verschijningsvormen.
Het zoogenaamd „ontologisch bewijs voor het bestaan van God”, gegeven door Anselmus (11de eeuw), leerde dat het denkbeeld van Gods volkomenheid noodwendig Diens bestaan in zich sluit, aangezien dat bestaan een noodwendig bestanddeel vormt van die volkomenheid, welke anders een ongerijmdheid wezen zou.
