Oorspronkelijk de leer van den Griekschen wijsgeer Epicurus (± 300 v.C.), o.a. bezongen door den Latijnschen dichter Lucretius (1ste eeuw v.C.) in zijn groot leerdicht „De rerum natura”. Deze leer prijst eene gepaste levensgenieting aan; maar volkomen ten onrechte is aan haar door tegenstanders verweten, dat zij slechts genotzucht en zingenot zou prediken, hetgeen veeleer te beweren ware van het hedonisme.
Epicurus toch leerde wèl de gelukzaligheid als hoogste goed, maar de geestelijke niet minder dan de zinnelijke; en niet in den zin van afzonderlijke genietingen, maar veeleer in dien van algeheelen levenslust door lichamelijke gezondheid, vermijding van overdaad en onmatigheid enz.
