(Lat. = ik denk, dus ben ik). Bekende grondstelling van Descartes als uitgangspunt zijner philosophie, na te zijn aangevangen met een volstrekten methodologischen twijfel1).
De stelling is evenwel minder treffend en veelzeggend dan zij schijnt. Want òf het cogito sluit het zijn in, zoodat met het „sum” niets nieuws geleerd wordt; òf de conclusie is niet juist, aangezien uit het „cogito” alleen volgt dat er gedacht wordt, zonder dat daaruit nog zonder meer tot het bestaan van een zelfstandig denkend „ik” mag besloten worden, de juistheid van welk besluit nog afzonderlijk dient te worden nagegaan.1)Eigenlijk is deze grondgedachte reeds aan te treffen bij Augustinus in zijn De civit. Dei XI : 26.
