Men noemt in onzen tijd iemand, die zich door niets uit zijn evenwicht laat brengen, maar zowel goed als kwaad met koele gelatenheid over zich heen laat gaan, een stoïcijn. In de Griekse Oudheid vormden de Stoïcijnen een omstreeks 300 v.
Chr. door Zeno te Athene gestichte school. Zij dankten hun naam aan de Stoa (Poikile), ’n met muurschilderingen versierden (bonten) zuilengang, waar Zeno zijn leerlingen ontmoette.
Een bizonderheid van deze vermaarde wijsgerige school was, dat zij de wijsbegeerte in eenvoudigen vorm en voor ieder begrijpelijk trachtte voor te dragen, zodat zij op het practische leven kon worden toegepast. Want de zedeleer was bij hen de hoofdzaak en zij beschouwden de ervaring als den grondslag van alle kennis.
Plicht van den mens was zich te verheffen boven vreugde en smart (stoïcijnse kalmte), om daardoor geheel vrij te worden. Deze, hier maar kort en onvolledig besproken, leer heeft op latere denkers veel invloed gehad.
