zijn gelede dieren met acht poten, behorende tot de orde der spinachtigen. Zij hebben op den kop geen sprieten, zoals we bij de insecten leerden kennen, wel bezitten de monddelen 2 paar goed ontwikkelde tasters.
Het merkwaardigste orgaan is een stel spinklieren aan het achterlijf. Deze klieren scheiden een kleverige stof af, die het dier op kunstige wijze tot een draad spint, waaruit het spinneweb wordt geweven.
Alle spinnen zijn rovers, die hun levenden buit de sappen uitzuigen, vele hebben gifklieren. Sommige soorten weven geen net, maar bespringen hun buit.
De grootste, bij ons voorkomende spin, is de kruisspin. Een berucht soort is de tarantella of tarantola, een vergiftige jachtspin, die 3 à 4 c.m. lang en in Zuid-Italië en Spanje thuis behoort.
De legende wilde, dat mensen, die door deze spin gebeten zijn, waanzinnig worden en onder de werking van het vergif een wilden dans uitvoeren. Aldus verklaart men het ontstaan van den welbekenden Italiaansen volksdans, de tarantella.
Doch deze legende wordt niet meer geloofd. De waarheid schijnt te zijn, dat er een spin is, die lang niet zo gevaarlijk is, als men vroeger altijd geloofde, en dat er bovendien een Napolitaanse (of Tarentijnse) volksdans is, die toevallig ongeveer denzelfden naam heeft en een tijd lang populair is geweest.De grootste spin is de in Zuid-Amerika levende vogelspin. Deze spin laat zich uit het geboomte o]J zijn prooi (soms ook mensen) vallen en bijt dan met de giftige kaken. De spin wacht af, tot het dier bewusteloos is en zuigt het dan ’t bloed uit. Het vergif is soms dodelijk.
