Onze voorouders hadden heel wat gewoonten, die ons bizonder vreemd aandoen. Zo huurden zij soms bij begrafenissen bepaalde personen, die ervoor betaald werden om te huilen; dezen werden huilebalken genoemd.
Naar aanleiding hiervan noemde men ook een ouderwetsen, vilten rouwhoed, dien men met een koordje voor het gezicht trok, een huilebalk.Een enkele maal worden in onzen tijd nog de aansprekers, die het overlijden van een persoon in de buurt bekend maken (in Groningen heten zij „leed-aanzeggers”) en ook de dragers, die bij een begrafenis tegenwoordig zijn, „huilebalken” genoemd.
En misschien ben jij ook, o lezer, in je prille jeugd wel eens zo’n „huilebalk” genoemd!
