is de naam van een ouderwets houw- of stootwapen, dat in de latere Middeleeuwen door het voetvolk gebruikt werd. De hellebaard had een lengte van 2 tot 2 ½ M. en bestond uit een houten stang met ijzeren spits, waaraan zich bovendien nog een halvemaan-vormig scherp gedeelte, de z.g. baard, bevond en (dikwijls) een gebogen haak, die diende om den vijandelijken ruiter van het paard te trekken.
Het woord hellebaard heeft waarschijnlijk de oorspronkelijke betekenis van helmbaard, d.w.z. een baard of bijl, waarmee men iemand den helm inslaat.
