is een heel bekende Kalief van Bagdad geweest; hij regeerde van 786 tot 809. Hij is een geschiedkundige figuur, die echter ook het middelpunt is van sagen.
Wie kent niet een aantal van de verhalen, die in één bundel onder den naam van Duizend en één Nacht zijn uitgegeven en alle in die vreemde Oosterse wereld spelen, waarin de vreemdste wonderen gebeuren en de griezeligste monsters optreden? In die verhalen speelt Haroen al Raschid vaak een grote rol.
Het schijnt intussen, dat Haroen al Raschid (de Rechtvaardige) groter reputatie heeft, dan hij verdient. Hij moge dan de held van vele verhalen uit de 1001 nacht zijn en eveneens moge in het Westen erg bekend zijn, dat hij een gezantschap van Karel den Grote in 797 erg schitterend ontving; doch overigens is hij volgens vele moderne historici lang niet degeen, voor wien wij hem houden: hij was niet het ideaal van den wijzen monarch. Zijn grote rechtvaardigheid was een fabel, in plaats van royaal en ruim van zin was hij beperkt, argwanend, nukkig. In plaats van goedertieren was hij hardvochtig. In plaats van een ideaal vorst was hij een karakterloze dwingeland en de veelbesproken welvaart van zijn rijk was slechts schijn: uiterlijke luxe, innerlijk verval.
Dit alles zeggen vele moderne critici. Of deze critische geesten meer gelijk hebben dan de vroegere bewonderaars, kunnen wij niet uitmaken.
Op een van zijn veldtochten tegen woeste horden is Haroen al Raschid ziek geworden en gestorven (809). Zijn rijk stortte ineen, de bloeiperiode van Bagdad was voorbij.
