is een term, die in de rechtspraak veelvuldig voorkomt en die jullie dan ook wel eens gehoord zullen hebben. Het is Latijn en komt van de woorden corpus, dat lichaam en delictum, dat vergrijp betekent.
Men verstaat er dus onder het voorwerp, waar m e e óf waar o m een misdrijf gepleegd is.Wanneer bijvoorbeeld een snode boef, met een zwarten zakdoek om het onderste deel van zijn gezicht gebonden en een grote pofpet diep in de ogen getrokken, bij een oude dame, die juist voor den haard een spannend romannetje zit te lezen, komt binnendringen en haar toe buldert, terwijl hij een gevaarlijk pistool op haar richt: „Je geld of je leven!!”; — en als dan juist op dat moment het oude juffershondje, dat heerlijk lag te tukken, wakker schrikt en nijdig gaat keffen — en de ongenode gast, sidderend van schrik, zijn pafinstrument laat vallen en ijlings het hazenpad kiest, maar juist bij de deur door een politieagent, met een groten hangsnor, die het zwarte doekje wat verdacht vindt, in den kraag van zijn schamel jasje wordt gegrepen, dan zal op de rechtszitting het gevallen pistool als corpus delicti dienst kunnen doen.
Hè, dat was een lange zin, maar nu zullen jullie het wel begrepen hebben.
Ook als de boef een „meyertje” te pakken had gekregen — „meyer” is een boevenwoord voor een bankje van honderd gulden — en hij was gegrepen, dan had dat bankje dienst kunnen doen als corpus delicti. De oude dame zou het dan, met een snik in haar stem, op de rechtzitting, aan het nummer of aan de vetvlekken als haar eigendom herkend kunnen hebben.
Het corpus delicti is dan in beide gevallen het bewijs van de schuld van onzen boef en hij mag dan waarschijnlijk korter of langer tijd op kosten van „Vadertje Staat” gaan logeren in een groot gebouw met vele kamertjes met tralievensters.
