Stoïcijn

betekenis & definitie

[Lat. Stoicus, Gr. Stooikos; zie Stoa] wijsgeer van bep. richting in de oudheid, die nadruk legde op deugd en zelfbeheersing en zich onderscheidde door het cultiveren van een door niets te verstoren gemoedsrust; (fig.) onverstoorbaar, onaandoenlijk iem.