m
Hebr. 'wijding, gewijde’. In de vorm Henoch in het O.T., Enoch in het N.T. Naam van de oudste zoon van Kaïn (Gen. 4) en van de vader van Methusalah (Gen. 5). Om hem hebben zich veel legenden gevormd. De joodse legenden maakten Henoch tot de uitvinder van het schrift, de reken- en sterrenkunde. Door de Arabieren
werd hij Idris ‘de geleerde’ genoemd. Zie ook Judas 14 en 15. De naam werd in Eng. populair bij de Puriteinen; men denke ook aan het bekende gedicht van Tennyson, 'Enoch Arden'. Vroeger kwam de naam vooral voor in Ze. (Enoch Biscop, predikant in Temeuzen, geb. 1636, Vla. St.-lll, 63).
