In het Wijnbesluit staat uitdrukkelijk aangegeven, dat wijn, voorzien van een aanduiding van herkomst, ook voldoen moet aan de eischen, door den reëelen handel aan de wijnsoort uit deze streek gesteld. Hiermede wordt in de eerste plaats bedoeld, het beantwoorden aan smaak, reuk en kleur, eigenschappen, die bij een organoleptische (met behulp van onze zintuigen) controle aan den dag komen. De wetgever sluit zich hier aan bij de verschillende wetten in het land van oorsprong.
Dit ligt ook zeer voor de hand, immers de wetgeving in een productieland is gericht op bescherming van den naam, zoowel binnen als buiten de grenzen. Verreweg het meest zullen wij bij de consumptie van wijnen in ons land te maken krijgen met de Fransche benamingen (die toevallig ook de meest gecompliceerde zijn).
In Frankrijk noemt men vaak een wijn naar het dorp (commune), waar de akkers zich bevinden. Verder komt in aanmerking de naam van het kasteel of de bezitting, waar de wijn gebotteld is. Ook de landstreek, waaruit de wijn afkomstig is kan op het etiket voorkomen, benevens de naam van het Departement, waarin gerécolteerd werd. Wanneer wij dus een wijn hebben, die gebotteld werd op het Château Beychevelle, nabij Saint-Julien, in de streek Médoc in het Departement Gironde, dan kan zoo'n product aanspraak maken op de benaming; Châteaux Beychevelle, Saint-Julien, Médoc en Vin de Bordeaux. Natuurlijk zal de eigenaar zijn product naar het kasteel willen noemen, omdat dit een waarborg is, die soortgelijke wijnen, die elders gebotteld zijn niet kunnen krijgen.
In Frankrijk bestaat vervolgens een klassificatie van de roode en witte wijnen in 5 resp. 2 groepen, „crus” genaamd (Croître = groeien). Dit is de „classification des grands crus” tegenover de groepen „crus bourgeois”, „crus artisans” en „crus paysans”. De aanduiding M.C. beteekent „mise en bouteilles au Château...” In vakkringen noemt men dergelijke wijnen, die op kasteelen gebotteld werden, eenvoudig „mises”. Bij bekende soorten moet ook het oogstjaar vermeld worden, omdat de invloed van de weersgesteldheid tot uiting komt in het product van dien oogst.
Een ander gebruik, dat veelal in een misbruik ontaardt, is dat van sommige fantasienamen, die vaak een plaats van herkomst suggereeren, dan weer alleen als siernaam bedoeld zijn. In het buitenland doet zoo iets meer opgeld dan in Frankrijk, waar men wel degelijk op de hoogte is van de kasteelen en bezittingen waar gebotteld wordt. Dergelijke fantasienamen zijn bijv. de toevoegsels „Clos’', „Chateau” en „Domaine”. Sinds kort is het gebruik van dergelijke fantasienamen gereglementeerd, omdat het gebruik licht in een misbruik ontaarden kan, waardoor den echten wijn schade wordt berokkend. Bij de wet worden in Frankrijk de verschillende régions vastgesteld en kadastraal geregistreerd. Verder moet ieder, die zijn wijn met een bepaalde herkomst wil aanduiden, hiervan aangifte doen, waardoor men tevens een nauwkeurige controle op de productie heeft.
Een internationale conventie, die de bescherming van de namen van herkomst beoogde werd voor het eerst in 1891 gehouden. Herhaaldelijk zijn deze bepalingen uitgebreid en herzien. Tegenwoordig worden deze beschermende maatregelen vrijwel door alle landen erkend en gehandhaafd, hetgeen de eerlijkheid in den handel natuurlijk zeer zal bevorderen.
Ook in ons Wijnbesluit kan men deze internationale regelingen terugvinden, wat ongetwijfeld ten gevolge zal hebben, dat ook in Holland de toestanden op het gebied van den wijnhandel op den duur zeer verbeteren zullen.
