Wie de bastaardvloek jus de pommes hoort als uitroep van ongeloof, ergernis en dergelijke verbeeldt zich zeker niet beland te zijn in een allesverpulverende muzikale orgie. Toch is de uitroep oorspronkelijk een bastaardvloek die onder het juk door is gegaan van de apostolische tucht.
Het eerste deel is een klankalternatief voor het Franse Dieu en pommes laat een karaktermoord zien op verdomme. Tevens kunnen wij hier, met een knipoog naar ju de domme, vaststellen dat ook vloeken, net als het schrijven van woordenboeken, niet zelden op afkijken berust.
