de verschillende vredesverdragen, welke een eind maakten aan den Spaanschen successieoorlog. Reeds in Jan. 1712 waren te Utrecht de onderhandelingen begonnen en langzamerhand kwamen de afzonderlijke verdragen tot stand: tusschen Frankrijk en Engeland, Holland, Pruisen, Portugal, Piemont (April 1713); tusschen Spanje en Engeland, Savoye (Juli); tusschen Spanje en Holland (1714); Spanje en Portugal (1715).
Keizer Karel VI hield den strijd nog vol, doch de Noordsche oorlog verlamde de krachten van het rijk, zoodat hij 7 Maart 1714 tot den vrede van Rastatt moest besluiten. De vrede tusschen het rijk en Lodewijk XIV werd in Sept. 1714 te Baden in Zwitserland gesloten.Volgens de bepalingen van den vrede van Utrecht, kreeg Engeland Gibraltar, Minorca, de fransche bezittingen aan de Hudsonbaai, Newfoundland en Acadia, het fransche gedeelte van het west-indisch eiland St. Cristoph, het 'zg. Assiento in spaansch Amerika; buitendien moest Frankrijk de erfopvolging van het huis Hannover in Groot-Britannië erkennen.
De republiek der Nederlanden kreeg een zg. barrière tegen Frankrijk (barrière-traetaat) en de sluiting der Schelde bleef gehandhaafd.
Pruisen Stond zijn erfrecht op het vorstendom Oranje aan Frankrijk af en werd als koninkrijk erkend.
De hertog van Savoye kreeg het eiland Sicilië ën den titel van koning.
De bourbonsche koning Philips V behield het hoofdland Spanje met de koloniën, terwijl de spaansche Nederlanden, Milaan, Napels en het eiland Sardinië voor keizer Karel VI werden bestemd.
