(astrologie) heet het raadplegen der sterren om toekomstige gebeurtenissen en het lot der menschen te voorspellen. De zichtbare invloed van zon en maan op de natuur en de regelmaat der seizoenswisselingen met den kringloop van den dierenriem, voerden al vroeg tot het geloof, dat het geheele leven in al zijn schakeeringen, in een noodwendigen samenhang staat met den loop en onderlinge verhouding van sterren en planeten.
Dit geloof bracht tot waarneming en dus tot feitenkennis en zoodoende vond onze sterrenkunde (astronomie) in het naïeve geloof der ouden haar oorsprong. In Mesopotamië en Egypte werd de S. het eerst beoefend. Van de Sumeriërs, de oorspronkelijke bewoners van Mesopotamië, nam zij haar weg naar de Semitische bewoners dezer landen en van uit Egypte over Rome en Griekenland werd het Westen er mee bekend gemaakt. Bij de Grieken vond de S. gereede erkenning en vond zij zelfs in 'Plato een geloovige. In den rom. godendienst speelde de S., vooral in den vorm van auspiciën, een belangrijke rol, hoewel Cicero, in overeenstemming met de denkbeelden der meer verlichte Romeinen in zijn ,,de divinatione” op haar onhoudbaarheid wees. Herhaaldelijk werden de sterrenwichelaars uit Rome en Italië gebannen, zoo door Claudius, Vespasianus e. a.
De Christelijke kerkvaders keerden zich krachtig tegen het fatalisme der S., hoewel sommigen hunner, als Origenes, haar waarheid erkenden, maar het voor den mensch zondig achtten in de toekomst te willen doordringen. Bij de Christelijke volkeren bereikte de S. in de 14e en 15e eeuw haar hoogsten bloei. Aan de universiteiten van Bologna en Padua werden leerstoelen voor haar opgericht. De vorsten hadden hun hofastrologen, aanzienlijke personen, die bij alle regeeringszaken veel in te brengen hadden. De 16e eeuw vond een beroemd astroloog in Nostradamus, terwijl in de 17e eeuw zelfs een sterrenkundige van beteekenis als Kepler in de S. geloofde en als een uitstekend astroloog beschouwd werd. Het systeem van Copernicus ontnam de S. haar bestaansgrond en zoodoende de meeste wetenschappelijke aanhangers.
In den tegenwoordigen tijd staat de S. nog in het Oosten in aanzien en worden aan de verschillende Oostersche hoven (Perzië, China, Abessinië e. a.) astrologen aangetroffen, die in zaken van regeering en bestuur nog altijd een groeten invloed uitoefenen. Zie voor S. ook onder constellatie en horoscoop. Literatuur: Mensinga: TJber dite und neue Astrologie (Berl. 1872), Maury, La magie et Vastrologie dans Vantiquité et au moyen-âge (4e dr., Par. 1877), Mayer, Handbuch der Astrologie (Jena 1891).
