(lat., spolia) root buit. Bij de oude Romeinen beteekende Spolia de wapenen en de rusting, welke de soldaat den verslagen vijand in het tweegevecht afnam of welke hem uit den buit door den veldheer beloofd werd, en welke hij dan ofwel in een tempel of thuis ophing.
Vooral beroemd zijn de spolia opirna (rijke S.), de wapenrusting van den gedooden vijandelijken veldheer, en wel in de eerste plaats die, welke de rom. veldheer zelf buitmaakt.
