Duitsch agitator en schrijver, geb. 11 Nov. 1807 te Keulen, groeide op in kommervolle omstandigheden, leerde een handwerk, viel in de militie, kreeg in 1831 eene betrekking aan een schouwburg te Leipzig en vond hier gelegenheid zich te ontwikkelen ; hij werd medewerker van belletristische bladen, schreef een tooneelstuk : Die Befreiung von Candia (1836), en gaf met Uerloszsohn en Marggraff het Algemeine Theaterlcxicon (7 dln. 1839—12) uit; tegelijkertijd begaf hij zich op het gebied der politiek, wist zich door zijn redenaarstalent weldra te doen gelden, en sloot zich in 1815 bij de duitsch-katholieke beweging aan; in 1817 opende hij een uitgeverszaak. In de beweging van 1818 ontwikkelde hij eene groote agitatorische werkzaamheid, en werd weldra het middelpunt der Saksische demokratie; hij wTas afgevaardigde voor Leipzig in het Frankfurter parlement en in dit lichaam de leider der uiterste linkerzijde ; hij beheerschte door zijn krachtige stem, slagvaardigheid en warm pathos dikwijls de debatten.
Met Fröbel nam hij op zich den Weener demokraten een adres van bijval over te brengen; 17 Oct. werden hij en Fröbel te Weenen met geestdrift ontvangen; 26 Oct. nam hij zelf plaats onder de strijders voor volksrechten, leidde den strijd op een der barrikaden. werd na de bestorming van Weenen door de keizerlijke troepen gevangen genomen, en, in weerwil van zijn beroep op zijn onschendbaarheid als afgevaardigde des rijksdags, ter dood veroordeeld en 9 Nov. doodgeschoten; in de demokratische kringen over heel de wereld, vooral in Duitschland, verwekte dit vonnis een storm van verontwaardiging. Voor B.’s nabestaanden werd eene nationale inzameling gehouden, die 120.000 mark opbracht.
