worden die engelsche protestanten genoemd, welke zich aan de leer der zwitsersche reformatoren, bijzonder van Calvijn aansluiten. Het bisschoppelijk bestuur, dat in de engelsche staatskerk heerscht, wordt door hen verworpen, en vervangen door een bestuur van oudsten (presbyters) die aan ’t hoofd van elke gemeente staan, over de leer en den levenswandel van predikant en geloovigen waken en de noodige maatregelen nemen tot handhaving der kerkelijke tucht.
In Schotland overwonnen de P. spoedig de staatskerk, in Engeland kregen zij als Puriteinen eenigen tijd het overwicht, terwijl zij in Ierland niet van groote beteekenis zijn geweest In de 17e eeuw weken zij in grooten getale uit naar Noord-Amerika, waar zij groote activiteit toonden en thans nog een menigte volgelingen tellen. Reeds spoedig ontstonden er onder de P. verschillende richtingen; het gevolg was splitsing in een aantal fracties, die elkaar dikwijls heftig bestreden. Het getal gemeenten der P. bedraagt 23.495 met .23.957 predikanten en 4.125.904 communicanten.
