veelal Lebrun-Pindare genoemd, fransch dichter, geb. te Parijs 1729, overl. ald. 1807, was secretaris van den prins van Conti en erlangde na diens dood van Calorme een pensioen. Met de revolutie verschafte de conventie hem een woning in het Louvre en toen Napoleon consul was geworden ontving hij een pensioen van 6000 francs.
Zooals uit deze gunsten is af te leiden, prees L. in zijn gedichten van lyrischen aard eerst den koning, toen de republiek, en daarna den consul. In zijn epigrammen echter hekelde hij menschen van verschillende richtingen. Behalve Odes en Epigrammen schreef schreef L. nog Elegieën en twee niet voltooide gedichten van grooteren omvang: La nalure en Les veillêes du Parnasse.
