vertrouwde vriend van Alexander den Grooten, die hem stervend zijn zegelring als blijk van vertrouwen overgaf. Door de vergaderde veldheeren in 323 tot voogd over het van Roxane verwachte kind en tot regent van het rijk benoemd, verwijderde.
P. de grooten, van wie hij het meest te vreezen had, door het verleenen van belangrijke satrapieën van Babylon en bleef daar vervolgens alleen bij Arrhidaeus en Roxane. Tegen Antigonus, die zijn bevel, Eumenes ter verovering van Paphlagonië en Cappadocië behulpzaam te zijn, niet nakwam, trok P. in 322 v. Chr. zelf op en verdreef hem; deze vluchtte echter naar Macedonië tot Antipater en bewoog dien tot een tocht naar Azië, om onder medewerking van Ptolemaeus aan P. zijn macht te ontnemen. Deze keerde zich toen in het voorjaar 321 tegen Egypte, doch vervreemdde door despotieke strengheid het leger van zich. Toen hij in de Nijldelta was aangekomen, doch de overtocht over de rivier bij Memphis mislukte en naast de groote verliezen ook gebrek in het leger begon te heerschen, zegden zijn soldaten hem de gehoorzaamheid op, en P. werd 321 in zijn tent vermoord.
