(Psittacidae) werden vroeger gerekend tot de vrij willekeurig gevormde •orde der Klimvogels (Seansores); thans begint men er een eigen orde van te maken, de Papegaaivogels (Psittacornithes). Zij zijn gekenmerkt door een dikken, sterk gekromden bek, wiens bovenkaak over de onderkaak uitsteekt, en een washuid heeft; de dikke, vle-ezige tong der meeste P. gelijkt meer op een zoogdieren- dan op een vogeltong; de pooten, met parige teenen, twee naar voren en twee naar achter gericht, worden als handen gebruikt om voedsel, zaden enz., aan den bek te brengen, en ook om, in samenwerking met den bek, te klimmen.
De P. bezitten over ’t algemeen levendig gekleurde veeren. Zij behooren thuis in Amerika, Afrika, Australië, de Molukken, Polynesië. De orde der papegaaivogels wordt gesteld slechts één familie te omvatten, de papegaaien; doch deze wordt onderverdeeld in 10 onderfamiliën, waarvan de bijgaande platen verscheidene vertoonen. Yan de eerste plaat behoort no. 1 en no. 4 tot de onderfamilie der Parkieten, no. 2 tot die der Nestor-kaketoes, no. 3 tot die der Langstaartpapegaaien, en no. 5 tot die der Platstaartpapegaaien. Van de tweede plaat behoort no. 1 tot de onderfamilie der Kaketoes of Kuifpapegaaien, no. 2 tot die der Kortstaartpapegaaien, no. 3 tot die der Platstaartpapegaaien, gelijk waarschijnlijk ook no. 4, terwijl no. 5 een voorbeeld is der Stompstaartige, no. 6 der Lori’s of Borsteltongigen, wier tong in vorm van die der andere P. afwijkt; no. 7 behoort tot de onderfamilie der Langstaartigen en wel tot het geslacht der Wigstaartparkieten. Eos rubra, Psittacus riibra, de roode lori, is bijna geheel rood, met geelachtigen snavel.
