noemt men den meerstemmigen kerkzang volgens de regels van het strenge contrapunct. Joh.
Fux heeft uit de werken van Palestrina een theorie getrokken, die in den Gradus ad Parnassum (Lat. Viennae, 1725) is neergelegd en die ook Dr. H. Bellermann ten grondslag legt aan zijn beroemd werk Der Contrapunct (3e Aufl. 1887). In het bijzonder wordt er de kerkmuziek mee aangeduid voor 8, 12 of zelfs nog meerdere zelfstandige stemmen, zonder begeleiding (a capella), waarin imitatorische kunsten kwistig zijn aangebracht: Willaert, Allegri, Benovoïi, Bernabei, Lassus, Palestrina enz.
