gewijzigde vorm van zuurstof die zich vormt wanneer eene electrische ontlading plaats vindt; in de natuur b.v.b. bij een onweder. Zuurstof, zooals zij in de lucht aanwezig is, bestaat uit moleculen, waarvan wordt aangenomen, dat zij ieder uit twee zuurstofatomen zijn opgebouwd.
Daarentegen worden de ozonmoleculen door drie atomen zuurstof gevormd. De ozon kenmerkt zich door eene bijzondere activiteit, vooral waar het betreft het oxydeeren of verbranden van lichamen van organischen oorsprong. Dat bacteriën door aanraking met ozonhoudende lucht gedood worden is uit vorenstaand af te leiden en van algemeene bekendheid; als collegeproef werd dit zelfs reeds tal van jaren heel in ’t klein vertoond. Tevergeefs echter had men tot voor een tiental jaren getracht om groote hoeveelheden ozon uit de dampkringslucht te | bereiden langs mechanisch-electrischen weg j om van de hoogst belangrijke eigenschappen ! der ozon partij te trekken voor de praktijk, j De Duitsche geleerde Dr. Fröhlich, bijgestaan door Erlwein Howe en von Tisten-Hennig, bestudeerde geruimen tijd het zeer actueele vraagstuk der practische ozonisatie en op 26 ; Mei 1891 beschreef eerstgenoemde eene door hem gevonden methode voor de electro-technische vereeniging te Berlijn, terwijl de firma Siemens en Halske zich bereid verklaarde, belangloos de noodige toestellen voor eventueele proefnemingen te zullen leveren. De aandacht der Duitsche Regeering werd op ’ deze proeven gevestigd, en door het Reichsj Gesundheitsamt aan Dr.
Ohlmüller opgedragen ; na te gaan of het mogelijk was door middel der ozonisatie drinkwater van daarin aanwezige ziektekiemen te ontdoen. De uitslag van dit onderzoek was vrij gunstig (Arb. aus dem K. Gesundheitsamte VIII pag. 228) mits het water slechts weinig organische stof bevatte. Maar — de toepassing dezer veelbelovende uitvinding op groote schaal voldeed toch niet in de praktijk. Onze landgenoot, wjjlen Jhr. Henry Tindal (1853—1902) heeft daarna de zeer belangwekkende zaak der zuivering van drinkwater door middel van ozon aangepakt en zijne pogingen met een inderdaad schitterend succes bekroond gezien, gesteund door bekwame helpers als den electro-technicus Schneller, welke reeds voor dien zich onledig had gehouden met de ozonisatie van melk, doch niet daarmede tot een gunstig gevolg was gekomen, en den bacterioloog van der Sleen.
Te Oudshoorn, waar de proefinriehting van Tindal gevestigd was, heeft hij de wereld doen zien hoe zeer vuil, riekend, ondrinkbaar water, afkomstig van de rivier de Rijn en bezwangerd met de meest schadelijke bacteriën, door ozonisatie volgens zijn systeem gemaakt werd tot éen kristalhelderen, bijzonder smakelijken drank, die aan de hoogst te stellen eischen der gezondheidsleer voldeed. Geleerden van naam bestudeerden de grootsche uitvinding en waren eenparig in lof, ook waar bleek, dat de kosten der ozonisatie zeker de praktische uitvoerbaarheid niet in den weg stonden. Prof. Dr. van Overbeek de Meyer zeide in het „Ned. Tijdschrift v. d. Geneeskunde” van 15 Febr. 1896: „Jhr.
Tindal heeft het eerst het uiterst moeilijk vraagstuk der waterozonisatie op volmaakte wijze opgelost; hij verdient den dank van alle hygiënisten in de ruimste mate.” Jaren later begonnen ook ' anderen zich op de ozonisatie toe te leggen. Het systeem Tindal, dat zoo uitmuntend bleek, is in alle landen gepatenteerd en wordt geëxploiteerd door de N. V. „Hudor” te Amsterdam; in vele gemeenten zijn of worden nu ozonwaterleidingen aangelegd.
