spaansch dichter, geb. 20 Juli 1737 te Madrid, bekleedde een ambt aan het hof van koningin Elisabeth, werd 1772 advocaat, kort daarop hoogleeraar in de rhetoriea; hij overleed 11 Mei 1780 te Madrid. Zijn letterkundige werkzaamheid was allereerst gericht op de hervorming van het nationaal tooneel, waarvoor hij stijve, naar de regels van het fransche drama gebouwde blij- en treurspelen schreef: La petimetra (1762), Lucrecia (1763), Hermesinda (1770), Guzman el bueno (1777); zijn Desenganos al teatro espanol waren mede de aanleiding tot het verbod, der autos.
In 1765 verscheen zijn leerdicht over de jacht: La Diana, o arte de la caza; zijn beste werken zijn: een na zijn dood door zijn zoon uitgegeven heldendicht Canto épico de las naves de Cortes destruidas (Madrid 1785) en zijn romancen, die in tegenstelling met zijn theorieën vol nationalen geest zijn. Een verzameling gemengde gedichten had hij als El poeta (1764) laten verschijnen. Een volledige uitgave werd bezorgd door zijn zoon: Obras póstumas de M. (Barcelona 1821); completer is de verzameling in het 2de dl. der „Biblioteca de autores espanoles” (Madrid 1848). ^
